Wywiad antropologiczny

Wywiad niestandaryzowany nieustrukturalizowany nazywany jest inaczej wywiadem antropologicznym; kluczowe jest tu „antropologiczne nastawienie” badacza (Czarniawska-Joerges, 1992), szczególna gotowość umysłu i serca. Dla badacza oznacza to otwartość na nowe rzeczywistości i znaczenia, z drugiej zaś strony ciągłą potrzebę problematyzowania, odmowy przyjmowania czegokolwiek jako pewnik, rzecz oczywistą i znajomą.

Badacza antropologicznego cechuje zatem ciekawość poznawcza, zdolność do zadziwienia wobec świata, nawet jeśli jest to „świat codzienny”. Badacz „nastrojony antropologicznie” będzie odbierał świat codzienny jako coś ciekawego, będącego intelektualnym wyzwaniem.

Zbudowanie kontaktu z rozmówcą (a nie „respondentem”), odgrywa najważniejszą rolę w wywiadzie antropologicznym. Wychodząc z założenia, że w trakcie rozmowy zawsze jej uczestnicy wpływają na siebie, badacz dokonuje analizy swoich odczuć, reakcji i wrażeń. Dla samego badania ważne jest, podchwycenie tematu spontanicznie poruszonego przez rozmówcę. Plany rozmów są często przygotowywane, lecz nie są traktowane dogmatycznie, bowiem najciekawsze wątki mogą pojawić się poza planami (Kostera, 1996).

W mojej pracy wywiady zostały zarejestrowane na dyktafonie, a następnie spisane (transkrypcja etnometodologiczna), w tym także przerwy, chrząknięcia, zaczerpywanie oddechu itp.